Uzun zamandır blog'a ara verdiğim için eklemem gereken yüzlerce fotograf ve anekdot var ama hepsini tek yazıya sığdıramayacağım için parça parça devam edicem.
Ayaz artık yavaş yavaş herşeyi anlatmaya ve güzel güzel cümleler kurmaya başladı, hala 'K' harfini kullanamıyor ama böylede gayet anlaşılır konuşuyor. Yok yerine Yot diyor ve sanırım hayır yerine yot'u kullanmayı tercih ediyor, bana hitap ederken çok sık olmasada annemin yanına annem çiçeğimde diyor. Zor bir dönem geçiriyoruz ama yanısıra onunla birlikte bende bir çok şey öğreniyorum. En son bombamızı ise Pazartesi akşam yaşadık ; Anıl hasta oldu ve Ayaz'a devamlı annecim babaya yaklaşma lütfen sanada geçer diyip durdum. Buna karşılık Ayaz koşa koşa onun alerjisi olduğu için sıklıkla kullandığımız ilaçlardan getirdi. Neymiş efendim babaya bu ilaçlardan sürüp iyileştirecekmiş. Yani anlıyorumki artık yavaş yavaş olaylar arasında bağ kurabilme ve düşünme yetisi de gelişiyor. Annelik güzel şey vesselam anne olmayı çok seviyorum ama özellikle Ayaz gibi bir bebeğin annesi olmayı daha da çok seviyorum...
Ayaz bu kadar uzakta olmana dayanamıyorum halbuki annen ve baban evlendiklerinde ben hep senin hayalini kurmuştum hep yanınızda olacaktım. Şimdi sen büyüyorsun ve ben göremiyorum teyzeciğim. Sen sağlıklı olda varsın uzakta büyüksün benim küçük züram seni seviyorum bunu bil yeter...
YanıtlaSil